...รอยยิ้มของหนูน้อย...

 

เมื่อสัปดาห์ก่อน ฉันพาลูกๆไปทานข้าวที่ร้านอาหาร ลูกชายวัยหกขวบขอเสนอตัวเป็นผู้กล่าวขอบคุณ
พระเจ้า เมื่อเราทั้งหมดก้มศรีษะลง เขาก็อธิษฐานว่า
“ข้าแต่พระเจ้า ลูกขอขอบคุณพระองค์สำหรับอาหารมื้อนี้ และจะรู้สึกขอบคุณยิ่งขึ้น ถ้าหากคุณแม่จะ
อนุญาตให้เราได้ทานไอศครีมกัน ขอเสรีภาพและความยุติธรรม จงมีแก่เราทุกๆคน อาแมน”

เมื่อสิ้นเสียงอธิษฐาน พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากลูกค้าทั้งร้าน แต่สุภาพสตรีคนหนึ่งกลับกล่าวขึ้นว่า
“นี่เกิดอะไรขึ้นกับบ้านเมืองเราเหรอนี่ เด็กสมัยนี้อธิษฐานกันไม่เป็น แหม! อธิษฐานขอไอศครีมจากพระเจ้า ฉัน
ไม่เคยเสียล่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงดุนั้น น้ำตาของเด็กชายพาลไหลออกมา ร้องถามฉันว่า “หนูทำอะไรผิดเหรอฮะ แล้วพระเจ้า
จะโกรธหนูหรือเปล่า” ฉันเลยรวบตัวเขามากอด พร้อมกับปลอบว่า “ลูกอธิษฐานได้วิเศษมาก พระองค์จะไม่ถือโกรธ
ลูกแน่นอน”

ระหว่างที่ฉันกำลังคุยกับลูกชายอยู่นั้น มีสุภาพบุรุษคนหนึ่งเดินเข้ามายังโต๊ะของเรา ยักคิ้วให้ลูกชายฉันแล้ว
กล่าวว่า “ลุงว่าวันนี้พระองค์ได้ฟังคำอธิษฐานที่ยิ่งใหญ่มาก” “จริงเหรอฮะ” ลูกชายฉันแสดงความประหลาดใจ
“จริงสิ สาบานได้เลย” แล้วเขาก็แอบกระซิบว่า “น่าสงสารคุณน้าคนนั้นนะ ที่ไม่เคยขอไอศครีมจากพระเจ้า บางครั้ง
การได้ทานไอศครีมสักหน่อย ก็ดีสำหรับจิตวิญญาณนะ”

วันนั้น ฉันได้สั่งไอศครีมให้ลูกๆทานกัน ลูกชายฉันจ้องไอศครีมของเขาชั่วขณะหนึ่ง แลัวเขาก็ทำสิ่งที่ทำให้
ฉันจดจำได้ไม่ลืม เขาไม่พูดไม่จา หยิบไอศครีมถัวยนั้นขึ้นมาและนำไปวางตรงหน้าสุภาพสตรีผู้นั้น เด็กชายส่งยิ้มให้
พร้อมกับพูดว่า “นี่สำหรับคุณน้าฮะ บางครั้งการได้ทานไอศครีมสักหน่อยก็ดีสำหรับจิตวิญญาณนะฮะ และวันนี้หนูก็
ได้อาหารบำรุงจิตแล้ว”