นักบุญดอมินิกซาวีโอเกิดที่ประเทศอิตาลีในปี 1842 วันหนึ่งอายุเพียง 4 ขวบเขาได้หายตัวไปและแม่ได้ตามหาเขา เธอได้พบหนูน้อยอยู่ในมุมบ้านกำลังสวดภาวนาพนมมือก้มศีรษะ เขาจำบทภาวนาได้ทุกบทขึ้นใจ อายุ 5 ขวบเขาเป็นเด็กช่วยมิสซา อายุ 7 ขวบเขาได้รับศีลมหาสนิทครั้งแรก ในวันสำคัญนั้นเขาได้เลือกคติประจำใจ: "ตายดีกว่าทำบาป" และประพฤติตนตามคตินี้ตลอดเวลา
พระสันตะปาปานักบุญปีโอที่สิบตรัส: "เยาวชนตัวอย่างเช่นดอมินิค ผู้ซึ่งได้ต่อสู้อย่างกล้าหาญชาญชัยเพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของเขา ตั้งแต่วันรับศีลล้างบาปจนกระทั่งวันสุดท้าย เป็นนักบุญอย่างแท้จริง" ใช่ ดอมินิกเป็นเด็กธรรมดา ที่รักพระเป็นเจ้าอย่างไม่ธรรดา อายุ 12 ขวบดอมินิกได้เข้าโรงเรียนของนักบุญดอนบอสโก ท่านได้ทดสอบเขาก่อน เมื่อเสร็จเรียบร้อย เขาถาม: "คุณพ่อคิดว่าผมเป็นยังไง" ท่านตอบด้วยรอยยิ้ม: "ฉันคิดว่าเธอเป็นผ้าเนื้อดี" ดอมินิกพูด: "อย่างนั้น คุณพ่อเป็นช่างตัดเสื้อ ถ้าผ้าเนื้อดี ก็เอาผ้าชิ้นนี้ ตัดเสื้อสูทให้พระเยซูเจ้าใส่"
ทุกคนในโรงเรียนเห็นลักษณะท่าทางที่เขาสวดภาวนา เขาเป็นนักเรียนที่แตกต่างกับนักเรียนอื่นๆ เขารักเพื่อนนักเรียนทุกคนอย่างจริงใจ และถึงแม้เขามีอายุอ่อนกว่า เขามักจะวิตกกังวลเกี่ยวกับเพื่อนๆ เขากลัวเพื่อนเหล่านี้สูญเสียพระหรรษทานของพระเป็นเจ้าโดยการทำบาป วันหนึ่ง มีเด็กคนหนึ่งนำหนังสือที่เต็มไปด้วยภาพไม่ดีมาโรงเรียน ประมาณแค่หนึ่งนาที เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งก็มาล้อมหน้าล้อมหลังเด็กคนนั้น ขอดูหนังสือเล่มนั้น ดอมินิกสงสัย: "เกิดอะไรขึ้น" และเดินไปดู แค่เหลือบดูทีเดียวก็พอ เขาแย่งหนังสือมาฉีกเป็นชิ้นๆ และส่งเสียงร้อง: "พวกเธอช่างน่าสมเพช!" พระเป็นเจ้าได้ประทานดวงตาให้เธอชมรูปเหล่านี้หรือ? เธอไม่ละอายใจบ้างเลยหรือ?" เด็กชายคนหนึ่งพูด: "โอ้ เราดูภาพเหล่านี้เพื่อความเพลิดเพลินเท่านั้น" ดอมินิกตอบ: "แน่นอน เพื่อความเพลิดเพลิน และในเวลาเดียวกันเธอกำลังเตรียมตัวดิ่งลงนรก!" เด็กอีกคนหนึ่งถาม: "โอ้ การดูภาพเหล่านี้ผิดยังไง?" ดอมินิกมีคำตอบอยู่แล้ว และพูดอย่างเศร้าๆ: "ถ้าเธอไม่เห็นว่ามีอะไรผิด อาการแบบนี้ยิ่งแย่ หมายความว่าเธอเคยชินกับการดูสิ่งที่น่าอับอายขายหน้า" หลังจากนั้นไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนรู้ดีว่าดอมินิกพูดถูก
อีกครั้งหนึ่งเขาได้หยุดการต่อสู้ขว้างก้อนหินใส่กันของเด็กสองคนที่กำลังโมโหหน้าดำหน้าแดง เขาชูไม้กางเขนในมือและพูด: "ก่อนที่เธอทั้งสองคนจะเริ่มต่อสู้กัน ให้มองดูไม้กางเขนนี้และพูด: 'พระเยซูคริสตเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์ปราศจากมลทิน และพระองค์ได้สิ้นพระชนม์โดยให้อภัยคนที่ประหารชีวิตพระองค์ ข้าพเจ้าเป็นคนบาป และข้าพเจ้ากำลังทำเคืองพระทัยพระองค์ โดยไม่ให้อภัยศัตรูของข้าพเจ้า' แล้วเธอสองคนเริ่มสู้กันได้ ขว้างหินก้อนแรกใส่ฉันได้เลย!" เด็กชายทั้งสองคนละอายใจ ขอโทษ และสัญญาจะไปขอสารภาพบาปกับพระสงฆ์
วันหนึ่งดอมินิกเริ่มรู้สึกป่วยไม่สบาย และถูกส่งกลับบ้านเพื่ออาการจะได้กระเตื้องขึ้น ขณะพักอยู่ที่บ้าน อาการของเขากลับทรุดลงไปเรื่อยๆ และเขาได้รับศีลเจิมคนป่วย ในเวลานั้นเขาอายุแค่ 15 ปี แต่เขาไม่กลัวตาย ความจริงเขายินดีอย่างเหลือล้นด้วยความคิดที่ว่า เขากำลังจะได้เข้าเมืองสวรรค์ ก่อนที่เขาหมดลมหายใจ เขาพยายามที่จะลุกขึ้นมานั่ง เขาพูดกับพ่ออย่างแผ่วเบา: "ลาก่อน" ทันใดนั้นใบหน้าของเขาสุกใสเปล่งปลั่งด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดีและความสุข เขาอุทานออกมา: "ผมได้เห็นสิ่งต่างๆ ช่างมหัศจรรย์จริงๆ!" แล้วเขาไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะเขาได้เข้าสวรรค์ไปแล้ว
นักบุญดอมินิกเป็นองค์อุปถัมภ์เยาวชน เด็กชายนักขับร้อง และคนที่ถูกใส่ความ
นักบุญดอมินิกได้เป็นองค์อุปถัมภ์คนที่ถูกใส่ความ เนื่องมาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดังนี้: วันหนึ่งเด็กชายสองคนได้เอาหิมะ ใส่เข้าไปในเตาผิงของโรงเรียนจนเต็มในเดือนที่อากาศหนาวจัด เมื่อครูกลับเข้ามาในห้องเรียน เขาทั้งสองใส่ความว่าดอมินิกเป็นคนทำ ถึงแม้เขาจะถูกลงโทษหน้าชั้น แต่ดอมินิกปฏิเสธที่จะบอกว่าเด็กเกเรสองคนนั้นเป็นคนทำ เวลาผ่านไป ความจริงได้ปรากฎออกมา ดอมินิกถูกถามว่าทำไมเขาไม่สารภาพว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เขาตอบว่าเขาเลียนแบบพระคริสตเจ้า พระองค์นิ่งเงียบขณะที่พระองค์ถูกเบียดเบียน และถูกตรึงบนไม้กางเขน
คำภาวนาทูลขอและข้อปฏิบัติ
1. ขอให้เด็กๆในโลกนี้ได้รู้จักการดำเนินชีวิตเป็นคนดีมีศีลธรรม
2. ขอให้แบบอย่างความศักดิ์สิทธิ์ ของนักบุญ ดอมินิก ซาวีโอ ช่วยเตือนใจบรรดาเด็ก ๆ คริสตชนให้คิดถึงบ้านแท้ในเมืองสวรรค์
3. ขอให้บรรดาเด็ก ๆ รู้จักนอบน้อมต่อผู้ใหญ่
ข้อมูลจากเวปไซ์อัครสังฆมณฑลกรุงเทพ
