อยากให้แม่เข้าใจ
|
แม่ค่ะหนูสอบได้ที่
1 คะ เด็กสาวตัวเล็กวิ่งเข้ามาบอกแม่ด้วยเสียงหน้ายิ้มแย้ม
เก่งมากเลยจ๊ะ น้ำนี่ทำอะไรก็ดีไปหมดเลยนะ สมเป็นลูกแม่กับพ่อเลย
หญิงมีอายุผู้เป็นแม่ลูบหัวอย่างอ่อนโยน งั้นวันนี้เราก็มีข่าวดี 2 เรื่องเลยสิ
ยังงี้ต้องฉลอง
เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากหลังประตูด้านใน
น้ำหันไปมองอย่างสงสัย อะไรคะ พ่อ น้ำเดินเข้าไปหาชายผู้เป็นพ่อ หนูกำลังจะมีน้องไง
น้ำได้ฟังข่าวดียังตื่นเต้นวิ่งกลับมาหาแม่แล้วกระโดดโลดเต้นอย่างมีควา มสุข
ผ่านไป
10 ปี
ขณะนี้น้ำอยู่ ม.6 แล้ว ส่วนนัทน้องชายอยู่ ม.2
พ่อของน้ำและนัทได้จากไปแล้วด้วยอุบัติเหตุทำให้แม่ต้องรับดูแลทั้งสองด้วยความยากลำบาก
แต่ทั้งสองก็ยังทำให้แม่ภูมิใจในด้านการเรียนและวันนี้เป็นวันประกาศผลสอบของทั้งสอง
เป็นไงบ้างจ๊ะ แม่ถามเมื่อทั้งสองกลับถึงบ้าน
ผมได้ 4.00 ครับ นัทบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
แม่ก็ยิ้มให้แล้วก็หันไปทางน้ำ ซึ่งน้ำทำท่าไม่อยากพูด เท่าไรจ๊ะ แม่ถามย้ำอีกที
3.49 คะ
น้ำก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าแม่ เรียนยังไงเนี่ยน้ำ เกรดถึงลดอย่างนี้ ลูกทำให้แม่ผิดหวังมากเลยนะรู้หรือเปล่า
วัน ๆ
มัวแต่เล่นไม่ยอมดูหนังสือเป็นยังไงละ ดูอย่างน้องบ้างสิไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังซักครั้งเดียวเลย
ลูกนี้แย่จริง ๆ กลับบ้านไปเข้าห้องไปเลยนะ เย็นนี้ไม่ต้องกินข้าว
เสียงที่ออกมาด้วยอารมณ์โกธรของแม่ ทำให้น้ำถึงกับน้ำตาซึม นัทก็ยังมองพี่สาวด้วยสายตาเยาะเย้ย
เมื่อกลับถึงบ้าน น้ำก็เข้าห้องตามที่แม่บอกนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องที่มืดมิดจนกระทั่งหลับไป
วันหนึ่งทางโรงเรียนก็ได้ส่งใบเลือกเรียนคณะในมหาวิทยาลัยมาให้
น้ำ ลูกต้องเลือกแพทย์รู้ไหม จะได้มาช่วยเหลือแม่ได้
น้ำฟังด้วยสีหน้ากลุ้ม ๆ แต่หนูคิดว่าหนูเรียนไม่ไหวคะแม่ และหนูก็ไม่ชอบด้วย
น้ำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ
อะไรกัน จะทำให้แม่ดีใจซักอย่างไม่ได้เหรอไง ตอนม.ต้นก็เหมือนกัน บอกให้เรียนสายวิทย์ก็ยังจะเถียงว่าไปเรียนสายศิลป์
ที่นี่จะมาเถียงอีกเหรอไง แม่ตวาดออกมากด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
แต่หนูก็เรียนสายวิทย์อย่างที่แม่ต้องการนี่คะ น้ำพูดออกอย่างน้อยใจ
ไม่ต้องมาเถียงเลย แม่เป็นคนจ่ายเงินให้เรียน ถ้าไม่เลือกเรียนตามที่บอกแกก็ไม่ต้องเรียน
แม่พูดจบก็เดินออกไปจากห้องของน้ำ น้ำก็ได้แต่นั่งนิ่งไม่รู้ว่าควรทำอะไร
ในตอนเย็นทั้งสามกำลังรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน
แม่ครับ ผมอยากได้คอมเครื่องใหม่ นัทบอกออกมาระหว่างทานอาหาร
ได้สิจ๊ะลูก คนที่เรียนดีทำให้แม่ภูมิใจไม่ได้มาทำให้แม่ผิดหวังอยากได้อะไรแม่ก็ให้ได้
แม่พูดขึ้นพร้อมปรายตามองลูกสาวด้วยความขุ่นเคือง
น้ำก็นั่งทานอย่างเงียบ ๆ ด้วยความรู้สึกที่อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อกลับเข้ามาในห้อง
น้ำก็นั่งเล่นเน็ตเพื่อหวังจะคลายเครียดบ้าง
นัทก็เข้ามาในห้อง เข้ามาทำไม น้ำถาม ผมขอยืมนาฬิกาปลุกหน่อยสิ
น้ำก็หยิบให้ นัทเมื่อได้ของ ก็กำลังจะเดินออกพอดีสายตาหันไปเห็นกองผ้าที่อยู่บนเตียง
พี่สาว
ได้ของก็ออกไปสิ น้ำบอกเมื่อเห็นว่าน้องชายยังไม่ออก อะไรเหรอพี่
น้ำหันมาดูสิ่งที่นัทถาม อ้อ ผ้าห่มนะพี่จะถักให้แม่ในวันเกิดปีนี้ ตัวนี้พี่ถักมาตั้งแต่
ม.4 น่ะ
น้ำเอ่ยอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงวันที่กำลังจะมาถึง
เหอะ ลำบากจะตาย ทำไมไม่ซื้อแบบสำเร็จล่ะนั่งถักอยู่ได้ นัทบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก
นายไม่รู้หรอกว่าการที่มอบของให้ใครสักคนหนึ่งด้วยฝีมือที่ทำด้วยคนเอง มันรู้สึกยังไง
ไป ๆๆ ออกไปได้แล้ว น้ำดันตัวนัทออกจากนอกห้องแล้วปิดประตู
จากนั้นก็หันมามองผ้าห่มที่ถักเกือบเสร็จด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความรั กแล้วก็หันไปเล่นคอมต่ออย่างมีความสุข
อยู่มาวันหนึ่งขณะที่น้ำกำลังนั่งถักผ้าห่มที่จะมอบให้แม่ในอีกไม่กี่วันนี้อยู่ในห้อง
ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรง แม่ก้าวเท้าเข้ามาด้วยสีหน้าที่บ่งบอกอารมณ์แย่สุด
นี่มันอะไรกัน กระดาษบางอย่างลอยมากระทบหน้าน้ำเต็ม ๆ
อะไรคะ น้ำถามอย่างตกใจ
ดูเอาสิ ผลงานตัวเองนี่ ไม่ได้คิดถึงเงินแม่เลย แม่พูดด้วยน้ำเสียงโมโหสุด
ๆ
น้ำก็หยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นรายจ่ายค่าโทรศัพท์มือถือของแม ซึ่งแพงมากเกือบหมื่น
โห ทำไมแพงอย่างนี้ น้ำอุทานออกมา
ยังจะมาถามอีก น้ำพอรู้ว่าแม่มาว่าเรื่องอะไร
ไม่ใช่หนู น้ำพยายามจะเถียง
ก็เดือนนี้ เอามือถือของแม่ไปใช้ทั้งเดือนแล้วยังจะว่าไม่ใช่อีกเหรอ
น้ำก็ส่ายหัว แต่นัทเขาขอยืมต่อไป ตั้งแต่ต้นเดือนแล้วนี่คะ
น้ำพยายามบอกความจริงกับแม่ แต่ในตอนนี้คงไม่มีอะไรหยุดยั้งอารมณ์โกธรได้อีกแล้ว
นี่อะไรยังจะมาโทษน้องอีกเหรอ ทำไมเป็นคนแบบนี้
พูดจบมือก็ตวัดออกไปอย่างรวดเร็ว น้ำจับแก้มของตัวเองที่แดง
แต่หนูเปล่านี่คะ น้ำตาเริ่มไหลรินออกมา ไม่ใช่เพราะเจ็บที่แก้ม แต่เจ็บที่ใจมากกว่า
เพราะแม่ยังไม่เคยตบหน้าน้ำมาก่อน
ไม่ต้องมาเถียงเลย แกมันทำตัวเลว ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ทำไม่ดีไปหมด แล้วยังจะมาโยนความผิดให้น้องอีก
วัน ๆ มัวแต่ทำอะไรเนี่ย งานเนี่ยทำไปทำไม
แม่กระชากผ้าห่มมาจากมือน้ำแล้วฉีกทิ้งอย่างไม่ใยดี จากนั้นก็ปาใส่หน้าน้ำ แล้วเดินออกไปด้วยความโมโห
น้ำก็ร้องไห้อย่างไม่หยุด ถึงอยากจะหยุดแต่น้ำตาก็ไม่ยอมหยุดไหลเสียแล้ว
ในเช้ารุ่งขึ้นน้ำและนัทได้มานั่งรอทานอาหารที่โต๊ะ แม่ก็เดินเข้ามา
นัทกินไปก่อนเถอะลูกแม่ทานไม่ลง แม่ทำท่าจะเดินออกไป
น้ำก็ลุกขึ้นยืน ไม่ต้องหรอกคะแม่ เดี๋ยวหนูไปเอง
น้ำรู้ดีว่าตนเข้าหน้าแม่ไม่ติดเพราะเรื่องค่าโทรศัพท์จึงเดินออกจากบ้านไปด้วยหัวใจที่เก็บความทุกข์มากมายเอาไว้
มีอะไรกันเหรอครับ นัทถามขึ้นมาอย่างสงสัย เพราะไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น
ไม่มีอะไรหรอกลูก แค่คนที่ไม่รู้จักกตัญญู ทั้งที่รู้ว่าเราไม่ค่อยรวยแต่ก็ยังใช้เงินเกินตัว
แถมยังมาโทษน้องตัวเองได้ลงคอ แม่พูดออกมาอย่าโมโห
พี่น้ำเขาโทษอะไรผมเหรอครับ นัทถามอย่างโกรธ ๆเมื่อรู้ว่ามีการกล่าวถึงตนด้วย
ก็เค้าโทษว่าลูกเป็นคนใช้โทรศัพท์ของเดือนที่แล้ว แม่บอก
อ้อ ครับ เดือนที่แล้วผมไปขอมือถือแม่จากพี่เค้ามาใช้เอง ทำไมเหรอครับ มันแพงมากเลยเหรอ
นัทถามออกมาอย่างซื่อ ๆ
แม่ก็ชะงักเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เพล้ง!!!
ทั้งสองหันไปมองรูปน้ำตอนสมัยเด็ก ๆ ร่วงลงมาแตก
อ๊อดดดดดด เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
นัทวิ่งออกไปดูแล้วรีบวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ แม่ครับตำรวจมา
ทั้งสองออกไปพบตำรวจพร้อม ๆ กัน
มีอะไรเหรอคะ แม่ถามด้วยน้ำเสียงกังวลเพราะรู้สึกไม่สบายใจ
คุณเป็นญาติกับนางสาวน้ำทิพย์หรือเปล่าครับ
หัวใจของหญิงสาวกระตุกขึ้นมา คะ ดิฉันเป็นแม่ของเขา น้ำเสียงที่บอกถึงอารมณ์ที่ไม่ปกติ
ผมคงต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ
คือลูกคุณถูกรถชนเสียชีวิตเมื่อกี้นี้ครับ ตอนนี้ศพอยู่ที่โรงพยาบาล ผมขอตัวก่อนนะครับ ตำรวจเดินจากไป
ไม่จริง นัทแม่หูฝาดไปใช่ไหมลูก แม่หูฝาดไปใช่ไหม
เสียงที่สั่นดังขึ้นพร้อมกับเขย่าตัวลูกชายที่ยืนนิ่ง ๆ
ไม่ครับ หูแม่ไม่ฝาดหรอกครับ นัทบอกด้วยความรู้สึกที่ไม่แตกต่างไปจากแม่เลย
ที่โรงพยาบาลแม่กอดศพของน้ำพร้อมกับร้องไห้น้ำตาไหลออกมาจนจะไม่มีอีกแล้ว ถ้าหลั่งเลือดต่อออกมาได้ก็คงหลั่งออกมา
น้ำ แม่ขอโทษ แม่รู้ว่าแม่ผิดที่ไม่ฟังหนู น้ำตื่นขึ้นมาสิลูก ลูกอยากจะเรียนอะไรก็เรียนไปเลย แม่ไม่ว่าหรอกลูก อยากได้อะไรแม่ก็จะให้ ขอเพียงลูกตื่นขึ้นมา น้ำฟื้นขึ้นมาสิลูก น้ำลูกแม่
ร่างที่นอนไร้วิญญาณถูกเขย่าจนบุรุษพยาบาลต้องจับตัวออกมา นัทก็ได้แต่นั่งเศร้าพูดอะไรไม่ออกอยู่ด้านนอก
หลังจากเสร็จงานศพแม่ได้แต่นั่งเหม่อคิดถึงลูกสาวอยู่ในห้องของน้ำ
นัทก็เดินเข้ามาหา แม่ครับทานข้าวเถอะครับ แม่ไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันแล้วนะครับ
นัทเดินมานั่งข้างๆ แม่ แต่แม่ก็ยังคงนั่งเฉย
นัทก็เงยหน้าขึ้นไปบนตู้หนังสือของน้ำก็เห็นสมุดเล่มหนึ่งแตกต่างจากเล่มอื่น
จึงลุกขึ้นหยิบมาดูก็พบว่าเป็นไดอารี่ของพี่สาวตน
นัทจึงยื่นให้แม่ แม่จึงเปิดอ่านอย่างเศร้าใจ
พ่อค่ะแม่ค่ะวันนี้หูดีใจจังเลยจะได้มีน้องกับเขาแล้ว
วันนี้พ่อกับแม่ ชมหนูอีกแล้ว
เย้
น้องเกิดแล้วหนูดีใจจังที่แม่ยอมให้หนูตั้งชื่อว่าน้องว่านัท
วันนี้น้องนัททำข้าวหกแม่เลยดุหนู
แต่หนูก็รักแม่คะ
พ่อเสียแล้วเพราะอุบัติเหตุ ทำไมหนูถึงรู้สึกหดหู่ยังนี้คะ
แต่ก็คงจะสู้แม่ไม่ได้หรอก
หนูรู้ว่าแม่เสียใจกว่าหนูมากมาย หนูสงสารแม่จังคะ
วันนี้หนูทำให้แม่ยิ้มได้หลังจากที่พ่อเสียไป
หนูมีความสุขน่ะที่เห็นรอยยิ้มของแม่
เย้ วันนี้ขึ้นม.ต้นวันแรก สนุกจังเลย
หนูหวังว่าหนูจะเรียนให้แม่ภูมิใจได้นะคะ
แม่คะหนูรู้ว่าหนูผิดที่เรียนตก แต่หนูก็พยายามแล้วนะคะ
หนูขอโทษคะที่หนูทำให้แม่ผิดหวัง แม่จะว่าหนูยังไง แต่หนูก็รักแม่คะ
ใกล้ถึงวันเกิดแม่แล้วหนูจะมอบผ้าห่ม
เป็นของขวัญให้แม่นะคะ
หนูถักเองเลยตั้งแต่ม.4 ปีนี้ก็เสร็จแล้ว หนูจะได้มอบให้แม่แล้ว
แม่คะหนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแม่ถึงไม่ยอมฟังหนูบ
้าง
หนูหวังว่าเราคงจะได้คืนดีกันนะคะ หนูรักแม่คะ หยาดน้ำตาหยดลงในกระดาษหน้าสุดท้ายที่เขียนด้วยลายมือที่สวยงาม
นัทสงสารแม่มากจึงเข้ากอดแม่ด้วยความรัก แต่แล้วสายตาก็หันไปเห็นผ้าห่มที่ถูกฉีกขาดออก
กองอยู่ข้าง ๆ เตียง
เอ๊ะ! นี่มันของขวัญที่พี่ถักให้แม่นี่ครับ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ เห็นพี่บอกว่าถักตั้งแต่
ม.4 นัทหยิบขึ้นมา
แม่ก็หันไปมองแล้วก็นึกถึงวันที่ตนเข้ามาต่อว่าลูกสาวแล้วฉีกผ้าชิ้นนี้ ด้วยความโมโห
จึงดึงผ้ามาจากมือนัทแล้วซบหน้าลงกับผ้าผืนนั้น แม่ขอโทษ...น้ำ
เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับถ้อยคำที่พร่ำบอกอย่างเบา ๆ
เรื่องจากเวปไซด์อัครสังฆมณฑลกรุงเทพ