ชายชรา : แจ๊ค (ชื่อลูกชาย) นั่นอะไรลูก ? พ่อเห็นลาง ๆ
แจ๊ค : อ๋อ วัวหน่ะพ่อ ......เวลาผ่านไป 2-3 นาที
ชายชรา : แจ๊ค นั่นอะไรลูก ?
แจ๊ค : วัวตัวเดิมนั่นแหละพ่อ ยังไม่ไปไหนเลย.....ผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายชรา : แจ๊ค นั่นอะไรอีกล่ะลูก ?
แจ๊ค : (เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด) วัวพ่อ วัว !! วัวตัวเดิมที่เพิ่งถามนั่นแหละ....เวลาผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายชรา : แจ๊ค นั่นอะไรลูก ?
แจ๊ค : (เริ่มทนไม่ไหว) เอ๊ะ !! พ่อนี่ยังไงนะ ถามซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่ได้ ผมจะบอกครั้งสุดท้าย แล้วนะว่า วัว...!!ผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายชรา : แจ๊ค นั่นอะไรน่ะลูก ?
แจ๊ค : โอ๊ย !!! พ่อเลอะเลือนแล้ว คุยกันไม่รู้เรื่องผมไม่คุยกับพ่อแล้ว
แล้วแจ๊คก็ผละจากพ่อไปอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด เวลาผ่านไปจวบจนตอนเย็นได้เวลาอาหารค่ำ เมื่อไม่เห็นผู้เป็นพ่อลงมา แจ๊คจึงเดินขึ้นไปตามที่ห้อง ณ ที่นั่น เขาได้พบชายชรานั่งเหม่อลอย! ข้างๆมีไดอารี่เก่า ๆ เล่มหนึ่งที่เพิ่งเขียนบันทึกเสร็จในวันนี้แจ๊คถือวิสาสะเข้าไปอ่าน ความว่า...
" ครั้งหนึ่งเมื่อ 40 กว่าปีก่อนมาแล้ว เรามีลูกชายคนหนึ่งที่เรารักมากที่สุด เราตั้งชื่อเค้าเองว่า...แจ๊ค ในวันที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง เราพาแจ๊คออกไปเดินเล่น ตอนนั้นแจ๊คกำลังพูดได้เก่งทีเดียว เราพาเค้าไปนั่งที่สวนหลังบ้าน พอดีมีวัวผ่านมา...
เมื่ออ่านจบแจ๊ครู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ พ่อเลี้ยงเขามาอย่างดี แต่วันนี้สิ่งที่เขาทำให้ท่านคือ การตวาดเสียงดัง ไม่พูดด้วยแล้วก็เดินหนีไป เขาตระหนักว่า เขาได้ทำสิ่งผิดพลาดซึ่งเขาเองแทบไม่รู้ตัว
แล้วคุณล่ะ วันนี้คุณได้ทำอะไรดี ๆ ให้ท่านเหล่านั้นหรือยัง ?...
ป.ล. หากคุณคิดว่าเรื่องนี้เป็นประโยชน์ โปรดอย่าเก็บไว้คนเดียว...อย่าลืมส่งต่อให้เพื่อน ๆของคุณได้อ่านกันด้วย เพื่อสิ่งดี ๆ จะได้เกิดขึ้นในสังคมต่อไป